Yazar: Başar ŞEKER

Efsunlu bir gecenin ilerlemiş saatleri… Deniz kabuklarını düşünüyorum. Şüphesiz, şu an ıssız bir sahilde, soğumuş kumların üstünde ayla yıkanmanın keyfini sürüyordur. Dalga sesleri eşlik ediyordur onlara. Onlar da benim gibi istemiyordur gecenin bitmesini. Zaman dursun, gecenin efsunu dağılmasın, o harikulade duyguyu her daim hissedelim düşüncesindedir. Onlar da ayrımsıyordur benim gibi serin gecenin sıcacık siluetini. * * * Fakat gece bitecek az sonra. Efsunlu gece, gündüz ile eşitlenmenin mutluluğunu yaşayacak. Her ne kadar o mutluluk bir gün sürecek olsa da… Eylül; “24”, “25” demeye başladığında, gecenin uzunluğu arşınlanmaya başlanacak takvimlerde. Ta…

Evet… Tam zamanı! Gitmenin, uzaklaşmanın… Nereye? Önemi yok… Yahut var. Susanna Tamaro gibi “yüreğinin götürdüğü yere”… Denize! Özlediğin denize! Balıklara, yakamozlara, Ernest Hemingway’ın ‘Yaşlı Adam ve Deniz’ine! İçinde “deniz” geçen her bir şeye ya da her bir yere! * * * Benim yolculuğum iyot kokuyor biraz. Bazen, balık pullarından koleksiyon yapan çocukların mutluluk sesleri duyuluyor uzaktan. Yakamoza aşkını söyleyen yelpazeler serinletiyor bunaltıcı geceyi. Aşk, özlem, deniz, meltem ve daha birçok şey, daha birçok his uyandıran sözcük yetiyor tetiklemesine bu “gitmek” isteğini. Gidip kaybolmak isteğini! * * * Bavuluma koyduğum bir…

Eylülün gözyaşlarına dokunuyor musun, bak yağmur yağıyor. Dokunuyor musun gözyaşlarına sonbaharın? “Eylülle ağlaşmak” diyoruz biz bu hüzne: “Eylülle konuşmak”, “eylülle göz göze gelmek”, “eylüle aşkı öğretmek”… Hüzün ve aşk! Hüzün ve sevgi! Hüzün ve susmamak! Susmayacağımız bir mevsim sonbahar. Duyguların konuşkanlığıdır bu mevsim. Eylüle aşkı öğreten, eylülle göz göze gelen, eylülle konuşan bir mevsim… * * * Yalnızlığın ve sessizliğin dönemecinde buluşuyoruz biz bu gece yarısı. Geceleri seviyoruz; gecelerin karamsarlığına, gecelerin katran karası düşlerine âşığız. Bir tutam hüzünden, bir tutam aşktan alıp ortaya bir eylül fotoğrafı çıkarıyoruz. Eylülün gözyaşlarıyla sonbaharın…

Günler geçip gidiyor. Haftalar, aylar kovalıyor birbirini. Mevsimler yaş döküyor, gökyüzü ağlıyor. Bir eylül ikindisi hüznü yaşıyor belki kır çiçekleri, belki tabiatın yeşil gözlerinden anlamlılık akıyor. Manidar bakışlı sevgilinin dudağından dökülecek birkaç tatlı söz için nice cümleler, nice paragraflar davet ediliyor geceye. Gece yarısı yalnızlığına, gece yarısı suskunluğuna… Belki bir kitap, belki beyaz bir kâğıt, belki de yalnızca bir kalem… * * * Günler, haftalar, aylar derken tercihler de, seçimler de ve beraberinde vazgeçişler de kovalıyor birbirini sanki. Nice umut dolu yarınları bekleyişler de, nice güneşli sabahlara uyanışlar da… Heyheylenişler,…