Yazar: Abidin YAĞMUR

Leyla Erbil, ‘Tuhaf Bir Kadın’ adlı romanında Ahmet Kaptan’ı yavaş yavaş delirtir… Yavaş yavaş öldürür… “Suphi’yi kim öldürdü?” diye sıkça soran Ahmet Kaptan, ölmeden önce, hayatı boyunca tanık olduklarını ve duyduklarını hatırlar, defalarca şöyle der: “Helal olmasın!” Bizler, hepimiz, koca bir ülke, depremden beri öyleyiz. “Bizi kim öldürdü?” diye soruyoruz. Bizi kim öldürdü? Bizi kim? Ne diyordu Ahmet Kaptan: “Helal olmasın!” * * * Enkaz altında kalmış, saatlerce yardım beklemiş, enkazın altından babasına sesli mesaj atmış, sonra ölmüş bir kız çocuğunun sesini dinletti babası. Hangimiz o babanın konuşmasını sonuna kadar…

Depremin vurduğu şehirlerde insanlar öyle büyük acılar yaşadılar ki, bir milliyetçinin, bir vatanseverin bu hazin manzara karşısında duyarsız kalması, üzülmemesi mümkün değil. Fakat bizde pek öyle olmuyor. Milliyetçiler, milletin deprem bölgesinde sıkıntı çekmediğini, her şeyin yolunda olduğunu ispat etmeye, bürokrasiyi aklamaya, bürokrasiyi savunmaya çabalıyor. Milletin kendisi değil de bürokrasi önemli onlara göre. * * * Milliyetçi Hareket Partisi’nin Genel Başkanı Devlet Bey mesela, depremden tam bir hafta sonra ilk açıklamasını yaptığında bile pek müteessir görünmüyordu. Öfkeliydi. Kadim şehirleri yerle bir eden ihmale, binlerce insanı saatlerce enkaz altında bırakan gecikmeye, binlerce…

Bizim ülkemizde her deprem felaketinden sonra aynı şeyi görürüz: Bir yanda hiçbir işe karışmadan ha bire konuşan, laf yetiştiren, millete din iman dersleri vermeye çalışan tarikatçılar, particiler, fanatikler… Diğer yanda soğuk demeden, zorluk demeden enkaz altında çoluk çocuğu kurtarmaya çalışan kahramanlar… Bir yanda kafasını kuma gömen, ha bire açıklama yapan, algı yaratmaya çalışan iktidar ve güç sahipleri, bürokratlar, zenginler, müesses nizamın nimetini yiyenler, tuzu kurular… Diğer yanda cebindeki son parayla yardım malzemesi alan, evindeki son eşyayı sırtlayıp yardım merkezine götüren sıradan insanlar… Bu iki gruptan biri millettir, diğeri o milleti…